نقش ویلیام کاروش در قضیه ی کاروش-کان-تاکر

این مقاله به طور عمده درباره ی ویلیام کاروش و نقش او در قضیه ی کاروش-کان-تاکر از برنامه ریزی غیر خطی می باشد. این داستان نتایج بهینه سازی اساسی را عنوان می کند که ویلیام کاروش آنها را در پایان نامه ی کارشناسی ارشد خود به دست آورده بود . نتیجه ی اصلی که درباره ی شرایط لازم بهینگی برای مینیمم کردن تابعی از چند متغیر مقید به وسیله ی نابرابری ها می باشد، برای نخستین بار به عنوان قضیه ی کان-تاکر شناخته شد که در سال ‎1950‎ هارولد کان و آلبرت تاکر آن را اثبات کردند. این در حالی بود که ویلیام کاروش این قضیه را قبلاً در سال ‎1939‎ در پایان نامه ی کارشناسی ارشد خود که منتشر نشده بود، به اثبات رسانده بود. در این میان آنچه موجب تعجب و شگفتی همگان شد، این بود که ویلیام کاروش نه تنها آن ها را منتشر نکرد، بلکه حتی تبلیغ هم نکرد. این نتایج سال ها بعد به طور مستقل کشف شد و توسط کان و تاکر منتشر شد‎.